"Kleren maken de man."
Gisteren nog heel zonnig en heet, nu een stuk koeler en regelmatig wat regen. Geen grote hoeveelheden, soms alleen maar wat gedruppel. Op naar ons volgende overnachtingsadres de abdij van Tongerlo. We trekken door het boeren land en veel ruige natuur, veel minder aangeharkt dan Nederland. Een heel natuurlijke omgeving. Dorpjes of horeca komen we nauwelijks tegen. Gelukkig hebben we een lunchpakket meegekregen.

Na 22km komen we bij de abdij aan, een groot historisch complex. Via het winkeltje op het terrein worden we naar een grote deur verwezen waar we moeten bellen. We worden opengedaan door een man een witte habijt. Dat is de dracht van de Norbertijner paters die ook in Postel wonen. Als we melden dat we komen overnachten mompelt hij dat hij iemand zal roepen en verdwijnt.
Even later verschijnt een tengere man met baard, gekleed in eenvoudige broek en een T-shirt waar met grote letters CREW opstaat. Gezien zijn voorkomen en zijn bedeesde manier van doen, vermoed ik dat hij een conciërge of zoiets is. Hij wijst ons de weg door het gastenverblijf.

De ontvangst, het gebouw en de slaapkamers zijn volkomen verschillend van onze ervaring in Postel. Daar werden we door een extroverte pater in een modern gastenverblijf ontvangen. Tongerlo is een abdij zoals je een abdij voorstelt. Het gastenverblijf is oud en stijlvol. Lange gangen met aan de muren ontelbare grote bruinvergeelde schilderijen van bijbelse taferelen. De eetkamer is prachtige en statig. De slaapkamers daarentegen zijn zeer eenvoudig, niet Spartaans maar geen enkele luxe. Om er te komen moeten we met een stenen wenteltrap twee verdiepingen op. Je waant je zo in een oud kasteel. De sfeer echter is heerlijk rustig en sereen.

Als gast wordt er van je verwacht dat je minstens een van de vieringen meemaakt. De vesper is om zes uur dus gaan we daar heen. Voor we de kerk ingaan zien we onze "conciërge" staan maar nu ineens in zijn witte habijt. Ook na de vesper, bij het eten draagt hij zijn habijt, hij blijkt dus de gastenpater te zijn. Ineens zie ik in deze man als vriendelijke, beschaafde en zachtaardige man en blijkt hij een van de priester te zijn. Enigszins beschaamd stel ik dus vast dat ik hem door dat T-shirtje en dat Vlaamse accent niet serieus heb genomen en hem bijvoorbaat in een hokje heb geplaatst. Een schoolvoorbeeld van "kleren maken de man".

Het gebouw heeft krakende houten vloeren. Het keten op de gang hebben we dus maar uitgesteld. Stel je voor dat de abt een verdieping onder ons slaapt. Misschien houdt hij ons dan wel vast en moeten we biechten of iets dergelijks.