Dinsdag 1 tot vrijdag 4 september

De vrijwilligster van de herberg in Port-Sainte-Foy gaat om zes uur weer naar huis. Hier wordt dus geen gemeenschappelijke maaltijd gemaakt, daar moet je zelf voor zorgen. Ook Olivier heeft hier onderdak gevonden en twee jonge Franse meiden die twee weken camino gaan lopen. Samen met Olivier gaan we ons potje klaarmaken en opeten, het is een mooie gelegenheid om eens nader kennis te maken. In de vorige herbergen waar je met z'n allen aan tafel gaat zijn de gesprekken vaak oppervlakkiger.
Als je wat verder gaat in het gesprek dan alleen maar wat je werk en hobby's zijn, blijkt ook de altijd opgeruimde vrolijke Olivier een rijkelijk gevulde rugtas mee te slepen. Niet wat betreft kleding maar wel wat betreft verleden. Zijn eerste vrouw is overleden toen zijn oudste zoon 17 jaar oud was. Dat laat natuurlijk voor beiden diepe sporen na, een moeilijke tijd waarin hij veel problemen met zijn zoon kreeg. Inmiddels is hij opnieuw getrouwd en heeft nog een zoon en dochter. Zijn vrouw en dochter wonen in het zuiden aan de Middellandse Zee, terwijl hij in Nevers woont. Hij heeft intensief contact met zijn drie kinderen, dagelijks mailt en skypet hij met ze. Dat is heel belangrijk voor hem, met name omdat hij dat met zijn eigen ouders zo gemist heeft. Zijn vader was een bekwaam chirurg en was meer met zijn werk bezig dan met zijn kinderen.
Wat herkenbaar toch: wat je in je eigen opvoeding gemist hebt of verschrikkelijk hebt gevonden, wil je je kinderen besparen of zelfs overcompenseren in hun opvoeding. En vervolgens zie je zelf weer andere zaken over het hoofd. Zo gaat dat generatie op generatie door, het lot van de ouder of opvoeder. Op 39-jarige leeftijd was hij de oudste van de familie. Beide (groot)ouders dood en ook alle ooms en tantes. Steeds is hij bezig geweest te zorgen dat alles goed geregeld is. Nu is dat wat hem betreft het geval en gunt zichzelf de camino.

's Avonds komt het verwachte onweer en de volgende ochtend is het heerlijk opgefrist. We hebben dit patroon in het weer nu al een keer of vier meegemaakt. Pont-Sainte-Foy ligt aan de Dordogne en als we de volgende ochtend de brug oversteken komen we in het departement waarin Bordeaux ligt. Zodra we buiten de stad komen is dat meteen te merken aan de wijnbouw. We lopen de hele dag door uitgestrekte wijngaarden. In de loop van de dag verandert de zware bewolking in een prachtige wolkenlucht met een prettige temperatuur. Het is net alsof met de hoge temperatuur van de afgelopen dagen de hersenen in een soort spaarstand gaan. Nu de temperatuur weer prettiger is, lijken de hersenen ook weer actief te worden, we genieten volop.

De overnachting van dinsdag op woensdag in Saint-Ferme is weer in een pelgrimsherberg waar een Belgisch echtpaar als hosteliers de zaak voor twee weken runt. Het zijn echte Walen en met Nederlands komen we niet ver, gelukkig wel met Engels. Hier treffen we Sylvie weer aan, een Franse vrouw die we al eerder zijn tegengekomen. Ze is sinds enige tijd weduwe en zou met haar man de camino lopen, nu doet ze dat alleen. Iedereen draagt duidelijk meer in de rugtas dan alleen maar kleding. Sinds gisteren vergezelt haar broer Xavier haar tot aan de Frans-Spaanse grens, prachtig toch?

Ook woensdag lopen we verder door de wijngaarden. Het is weer prima wandelweer. Omdat we al twee dagen dertig km of meer hebben gelopen, hebben we nu een korte dag gepland. Heerlijk om nu rustig aan te doen en uitgebreid te picknicken.
In La-Réole overnachten we in een b&b. Aan de buitenkant ziet het huis er gewoontjes uit, dertien per dozijn, maar zodra we binnen zijn staan we in een riant herenhuis. Het is werkelijk prachtig, een mooie hal met schitterende houten trap met smeedwerk. Er is een grote woonkamer, sfeervol klassiek ingericht met jachtgeweren aan de wand. In een andere kamer staat een biljart opgesteld. De bewoners zijn al begin tachtig en als ik het zo inschat kunnen ze het eigenlijk niet meer bolwerken. Het is vergane glorie of hard op weg dit te worden. De vroegere grandeur die nog zichtbaar is, wordt nu langzaam bedekt met allerlei kitscherige prullaria die deze oude mensen nu verzamelen. Het staat er echt bomvol mee. We krijgen een heerlijke mooie kamer toegewezen en daar zijn we heel blij mee.

Donderdag verlaten we La-Réole via de brug over de Garonne. Ineens staan we in een volslagen ander landschap. Het contrast kan nauwelijks groter zijn. Het lijkt alsof we zo vanuit de wijngaarden plotseling weer in Nederland zijn gesprongen. Het is helemaal vlak, er groeien uitsluitend populieren met zelfs een veld met griendhout en op het land wordt maïs verbouwd.
In de loop van de ochtend worden we vanuit een oud autootje aangesproken door een oudere man. Hij ziet aan ons dat we op weg naar Santiago zijn. Of wij weten of het mogelijk is met een hond naar Santiago te lopen, vraagt hij.
Opmerkelijk genoeg spreekt hij Engels, dat zou je niet verwachten als je hem zo ziet. Tijdens het gesprek komt naar voren dat hij helemaal alleen is, behalve zijn hond dan. Zijn hond, een Duitse herder, zit achter hem, de auto is daarvoor helemaal ingericht. Hij is 71 en loopt graag samen met zijn hond, soms een paar keer per week, lange afstanden. Graag zou hij de camino lopen, maar er is een voorwaarde; zonder hond geen camino! We moeten hem teleurstellen, uit de vele verhalen die we gehoord hebben, zijn honden in de Spaanse herbergen niet welkom. We komen nogal wat honden tegen hier in Frankrijk. Bij de huizen waar we langs lopen, worden we blaffend opgewacht en begeleid tot we het erf voorbij zijn, waarna het stokje overgenomen wordt door de honden van het volgende huis. Of bij een logeeradres waar ze soms echt hinderlijk aanwezig kunnen zijn. Eerlijk gezegd ben ik niet zo'n fan van ze en dan dit verhaal; zonder de hond geen camino. Wat is dat toch bijzonder zo'n band.

Vrijdag lopen we vanuit Auros, waar we bij ex-pelgrims hebben overnacht naar Captieux. Het is een lange etappe en de laatste 15 km is een lang recht bospad over een oude spoorbaan. Door de begroeiing hebben we vrijwel geen uitzicht en eigenlijk dus heel eentonig. Toch ervaren we dat niet zo. De bomen geven heerlijk schaduw, het is vlak terrein waardoor we niet op hoeven te letten waar we lopen en de eentonigheid benutten wij door er een soort meditatie van te maken. Yvonne zingt zachtjes mantra's en ik overdenk mijn koan. Als we in Captieux aankomen hebben we een heerlijke wandeling achter de rug. Weer een prachtige dag!

Morgen gaan we Les Landes in, een departement dat bekend staat om zijn eindeloze dennenbomen. De eerste 12 km gaat weer over diezelfde oude spoorbaan, daarna over andere kaarsrechte wegen. We hebben de overnachting in de pelgrimsherberg van Roquefort gepland, een etappe van ruim dertig km. In het routeboekje staat de waarschuwing proviand voor de hele dag mee te nemen omdat tussen Captieux en Roquefort geen enkele winkel, restaurant of hotel te vinden is. Ik ben benieuwd hoe we dit gaan ervaren.