Zaterdag 10 tot dinsdag 13 oktober.

Zaterdag beginnen de echte bergen. Het zijn weliswaar geen alpen, maar de passen waar we overheen gaan zijn toch ruim 1200 meter hoog en beginnen op 500 m. Er zijn in dit traject weinig mogelijkheden om te overnachten en daardoor staat ons de komende vier dagen een pittig programma te wachten. Eerst hebben we nog de keuze om via een omweg een hoog traject gedeeltelijk te mijden en dat in twee korte etappes te doen. De rechtstreekse route is korter en zwaarder maar omdat je vijftien kilometer lang hoog blijft lijkt het wel erg mooi te zijn.
Volgens "insiders" zit er verandering in het weer aan te komen. Als we zaterdag opstaan is het echter nog steeds droog en besluiten dan ook voor de hoge route te gaan.
Onze caminovrienden Sue en David en ook Veronika en Sonia kiezen echter voor de omweg. Ze hebben even wat rustigere dagen nodig. Het heeft wel als consequentie dat we een dag op hen gaan uitlopen en elkaar wellicht niet meer zullen ontmoeten of in het gunstigste geval elkaar in Santiago weer treffen.

Voor het laatst verlaten we met z'n zessen de herberg. Na twee kilometer is de splitsing van de twee routes. Juist op dat moment vallen de eerste regendruppels, alsof we er even aan herinnerd worden of we wel zeker van onze keuze zijn. Dat zijn we, we gaan voor het hoge traject en nemen afscheid van elkaar, Buen Camino, goede weg, het ga jullie goed.
Gelukkig blijft het bij wat lichte regen en na een kwartiertje is het weer droog.
Het blijft een raar gevoel dat afscheid nemen. Ook al ken je elkaar nog maar kort, je hecht je toch snel aan mensen. Aan de andere kant vinden we het prima om weer alleen te lopen. Met Sue en David was dat altijd al het geval, dan zagen we elkaar 's avonds weer in de herberg of de volgende avond, maar Sonia en Veronika zijn nog maar net begonnen en bleven nog dicht bij ons in de buurt. Vooral Sonia kan uitgebreid haar verhaal doen. Dat is boeiend, maar daardoor houd je weinig oog over voor de omgeving.
Het is een schitterende weg die we lopen, we moeten meteen flink aan de bak, maar het is wel genieten. Bij elke stap die we zetten wordt het uitzicht mooier. Na een paar uur klimmen zitten we tussen de bergen en waar je ook kijkt is het pure natuur. Er is geen spoor van bebouwing meer te zien, behalve dan de windmolens die in de verte op de hoge toppen staan. Maar het is wel pittig hoor, we zijn dan ook blij dat het weer helemaal opklaart. De enige mensen die we de hele dag tegenkomen zijn een stuk of tien medepelgrims. Soms worden we ingehaald als we even rusten om vervolgens hen weer in te halen. De bergen zijn deels begroeid met stekelige struikjes, deels met heide die nog gedeeltelijk in bloei is en met gras. Er grazen hier koeien en paarden die vrij rondlopen. Pas vlak voor we het dorpje Berducedo naderen komen we weer wat bebouwing tegen. In het dorpje zijn twee herbergen en een pension. We kiezen dit keer voor het pension, dat hebben we verdiend vinden wij.

Zondag is het nog donker als we vertrekken. Omdat het zondag is kunnen we pas een ontbijt krijgen in de dichtstbijzijnde bar om negen uur en verder op het traject zullen we geen winkels of bars tegenkomen. We willen echter vroeger beginnen en daarom hebben we zaterdag zelf wat voor het ontbijt en de lunch gekocht.
Het is opnieuw mooi weer en in de dalen zien we de wolken hangen. Het is boeiend om te zien hoe de wolken zich ontwikkelen. Het traject voor vandaag is makkelijker dan we hebben ingeschat. Na een lange mooie afdaling komen we uit bij een stuwmeer. Tussen de wolken onder ons hebben we een prachtig uitzicht op het meer. Als we beneden zijn en net de stuw zijn overgestoken komt er een bus aanrijden die bij de halte stopt. Tot onze stomme verbazing stappen Sue, David, Veronika en Sonia uit. We staan werkelijk perplex. Het blijkt dat de eigenaar van de herberg hen ongerust gemaakt heeft met de voorspelling dat het slecht weer wordt en dat het traject wat zij moeten gaan dan gevaarlijk is. Dat zal ongetwijfeld zo zijn, maar het is helemaal geen slecht weer, althans nu nog niet.

Nadat we een uurtje samen hebben gelopen begint het dan toch te regenen, niet erg maar genoeg om de regenkleding aan te trekken. Het is bijzonder om te zien wat er dan uit de tassen komt. Bij Sue, David en bij ons komen "professionele" regenjassen uit de tas, al dan niet gecombineerd met regenbroeken en gemaakt van Goretex of ander hightech materiaal. Bij Veronika komt een grote vormloze regenjas in legerkleuren te voorschijn, typisch Russisch fabrikaat zou je kunnen zeggen. Sonia heeft alleen een eenvoudige en veel te kleine poncho bij zich, zo'n wegwerpding die je voor een Euro bij de Hema koopt. Het ding is niet eens afgestemd op het dragen van een rugtas. Oeps, wat moet dat worden als het de hele dag regent of als je ermee langs takken en doorns loopt of als het waait! Er blijft niets van zo'n stukje plastic over, een vuilniszak is sterker. Zij lijkt zich daar echter helemaal niet druk om te maken.

Als we na een half uur bij de herberg van Grandas de Salima aankomen zijn we allemaal wel ergens nat. Alle kleding houdt wel de regen buiten, maar ook zweet binnen. Als je op dit moment net als de Consumentenbond een prijs-prestatievergelijking zou maken denk is dat de kleding van Sonia nu voorlopig wint. Of dat op de lange termijn echter zo blijft betwijfel ik wel.

Als we nog even in het dorp iets gaan drinken komen we Francois tegen in de bar. Hij heeft een verdrietig bericht gehad. Een vriend van hem heeft een poging tot zelfdoding gedaan. Hij heeft met de moeder van die vriend gesproken en uiteindelijk besloten toch de camino af te maken.
Francois is een bijzondere man van veertig jaar en komt uit Wallonië. Toen we hem een week geleden voor het eerst tegenkwamen was hij behoorlijk luidruchtig, iets te veel wijn gedronken waarschijnlijk. Nu blijkt hij een gevoelige man te zijn en er staan tranen in zijn ogen. Het is een vrijbuiter, werkt vier maanden per jaar en voor de rest van het jaar reist hij de wereld rond. Als hij werkt doet hij dat zomers in Frankrijk, in de bouw en maakt dan lange dagen en woont dan in een tent. Dat doet hij al vele jaren en ziet geen enkele aanleiding om daarmee te stoppen. Hij is heel gelukkig met zijn bestaan en als hij dat vergelijkt met dat van zijn broer (die jurist is) dan wil hij voor geen goud met hem ruilen. Natuurlijk moet hij zich ook dingen ontzeggen, bijvoorbeeld een gezinsleven, of contact met zijn familie. Hij heeft groot respect voor zijn ouders, zij steunen hem onvoorwaardelijk, welke keuze hij ook maakt. Nu loopt hij samen met zijn vriend Thomas uit Hongarije de camino. Thomas leeft een soortgelijk leven en ze hebben elkaar in Cambodja voor het eerst ontmoet.

Maandagochtend zijn de straten nat van de regen die deze nacht is gevallen. Dit is een bijzondere dag voor ons, het is namelijk de honderdste dag van deze voettocht. Als het licht genoeg is om op pad te gaan is het droog maar licht mistig. De richtingaanwijzingen zijn moeilijk te zien. Het geeft een bijzondere stemming in de bossen. Er zijn volop herfstkleuren en de paddestoelen zijn spreekwoordelijk uit de grond geschoten. Na twee uur te hebben geklommen gaan we de heuvel over en belanden we in dichte mist. De wereld is niet groter dan een cirkel met een straal van 25 meter. Het gaat daarbij ook nog regenen. We moeten een hoge berg over waarop windmolens staan. Als we daar aankomen horen we alleen de wieken voorbij zoeven, er is geen molen te zien. Hoewel we door een prachtige omgeving lopen, zien we er helaas niets van. Geen mooie uitzichten vandaag, we wijden ons dan maar aan de inzichten. Zo'n wandeling in de mist en regen dwingt je als het ware je naar binnen te keren.

De herberg in Fonsagrada is pas in 2014 geopend, is schitterend en van alle gemakken zoals uitgebreide keuken, wasmachines, wasdrogers en dergelijke voorzien. Na zo'n dag door de mist en regen is dat erg welkom.
Het is ook weer tijd om de wond aan Yvonne's been te verzorgen. Het is verrassend te zien hoe de anti-biotica zijn werk doet. De wond is helemaal gesloten en de rode verkleuring verdwenen. Natuurlijk is de huid nog kwetsbaar, maar het ziet er prima uit. Als we nog eenmaal de wond goed verbinden, kunnen we dit hoofdstuk ook weer afsluiten.

Dinsdagochtend is de mist bij toverslag verdwenen. Het is weliswaar koud, maar zonnig weer. Gelukkig maar, want er staat een stevige wandeling op het programma, vijfentwintig kilometer met veel klimmen en dalen. We bespreken allereerst onze ervaringen van gisteren. Als je 's avonds moe in de herberg neerstrijkt en het is ook nog eens behoorlijk druk, dan komt daar niets van terecht. We hebben beiden de dag heel verschillend beleefd en verwerkt. Het gesprek spits zich toe op de vraag hoe je omgaat met teleurstellingen. Als voorbeeld is de dag van gisteren die qua weer teleurstellend was. Nu is teleurstelling wel een groot woord voor een dag mist want we hebben al heel veel goede dagen gehad, maar daarom toch een mooie aanleiding om te reflecteren. We konden deze keer niet van de mooie omgeving genieten zoals gehoopt. Hoe reageer je daarop, redeneer je de teleurstelling weg met een spirituele benadering van "Er is geen goed, er is geen slecht, er is alleen ervaring" of laat je de emotie toe en kijkt naar die emotie. Ik ga meer voor de eerste optie en Yvonne voor de tweede. Het blijft een boeiend thema.

De herberg in O Cádavo is opvallend leeg. Het is een onbemande gemeente herberg en de meeste van de caminovrienden zijn kennelijk naar het volgende dorp doorgewandeld. We zijn uiteindelijk met z'n zessen en dat is prima.

We hebben nu het zwaarste deel van de Camino Primotivo er op zitten. Morgen gaan we naar Lugo en over een drietal dagen sluiten we aan op de Camino Francès, de meest bekende camino naar Santiago de Compostela.